مجله دندانپزشکی

نزدیک به سه دهه از معرفی رستوریشنهای چسبنده به دندانپزشکی می گذرد و به جرات می توان گفت که این رستوریشن از زمان معرفی، فراز و نشیب زیادی را تا رسیدن به آنچه که امروز در دسترس ما قرار دارد طی کرده است. آنچه که در بدو معرفی این رستوریشن بیش از همه به آن تکیه می شد، استحکام با دوام دراز مدت تخمینی این رستوریشنها بود که به مرور با انجام تحقیقات مفصل کلینیکی و لابراتواری پرده از بسیاری از مشکلات طبیعی این رستوریشن برداشته شده و همگان پی به نقاط ضعف و قوت آن برده اند. با این وجود بسیاری از مسائل مربوط به پیوند با دندان هنوز هم در پرده ای از ابهام قرار دارند که تحقیقات وسیعی در رابطه با آنها و با تکیه بر اصول بیومکانیک حفره دهان به انجام می رسد. هدف از این مقاله ارایه روش جدیدی در آماده سازی سطح فلز جهت پیوند با دندان بوده که در قسمت اول آن سیر تحقیقات انجام گرفته به تفصیل مورد بحث و بررسی قرار گرفته و در دو قسمت بعدی به ترتیب به سیر تکامل تدوین کاربرد روش جدید و اصول تئوریک حاکم بر آن و در نهایت گزارشی 7 ساله از موارد کلینیکی انجام شده با این روش اشاره می گردد.