زمینه و هدف: با توجه به احتمال بروز عفونتهای خطرناک در افراد با سیستم دفاعی تضعیف شده منابع آب یونیتهای دندانپزشکی از نظر آلودگی میکروبی مورد توجه قرار گرفتهاند. هدف از این مطالعه ارزیابی وجود میکروارگانیسمهای بیماریزا در آب یونیتهای دندانپزشکی بخش تخصصی ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1385 و تأثیر زمانهای فلاشینگ جهت کاهش ریسک این آلودگیها بود.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 6 عدد یونیت دندانپزشکی بخش تخصصی ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علومپزشکی تهران، جهت بررسیمیزان آلودگی میکروبی سیستمهای آبی انتخاب شد. نمونهها در روز اول هفته (شنبه) پس از 64 ساعت خاموش بودن یونیتها و در اواسط هفته پس از 16 ساعت خاموش بودن یونیتها در ابتدای روز کاری و قبل از شروع کار برداشت شدند. سپس جهت بررسی تأثیر فلاشینگ (پاشیدن آب)، با انجام این عمل در فواصل 30، 60، 90 و 120 ثانیه نیز نمونه برداری صورت پذیرفت و در نهایت، پس از پایان کار نیز نمونهگیری انجام شد. نمونههای برداشت شده طی مراحل بالا از سه قسمت پوار، توربین و آب آشامیدنی یونیت انجام گرفت و دو نمونه نیز از آب شهری به عنوان کنترل نمونه برداشته شد و جهت اطمینان از صحیح بودن نتایج، نمونه برداری 6 بار در 6 روز متفاوت تکرار شد. نمونههای گرفته شده داخل فالکون (ظرف در بسته استریل) به آزمایشگاه میکروبیولوژی دانشکده داروسازی منتقل شد. دادهها با استفاده از آزمون کروسکال والیس و آزمون چندگانه Dunn با سطح معنیداری 05/0p< مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافتهها: پس از انجام مراحل آزمایشگاهی، از نمونههای آلوده باکتری E.coli جدا شد که میتواند نشان دهنده آلوده بودن آب به فاضلاب باشد. راکد ماندن آب در لولهها و تشکیل بیوفیلم و کنده شدن آن را باید مورد توجه قرار داد. با انجام فلاشینگ میزان آلودگی کاهش یافت بطوری که در اواسط هفته پس از 90 ثانیه فلاشینگ، آلودگی آب به صفر رسید و در روزهای شنبه نیز پس از 2 دقیقه فلاشینگ آلودگی بهطور قابل توجهی کاهش یافت (زیر cfu/ml 200، میزان تأیید شده توسط ADA). همچنین در نمونههای برداشت شده آلودگی آب توربین بیشتر از آلودگی آب پوار و آب آشامیدنی یونیت بود که از لحاظ آماری معنیدار بود (001/0> p).
نتیجهگیری: طبق نتایج این مطالعه آب سیستمهای مورد بررسی آلودگی داشت و فلاشینگ به مدت 120 ثانیه آلودگی را به صفر رساند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |